جمعه 10 فروردين 1403  
(مهار تورم، رشد تولید)
شناخت عرفه و اعمال شب و روز عرفه




رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله:
ما مِن يَومٍ أكثَرَ أن يُعتِقَ اللّه ُ فِيهِ عَبدَا مِنَ النّارِ مِن يَومِ عَرَفَةَ
خداوند در هيچ روزى به اندازه روز عرفه بندگان را از آتش دوزخ نمی‌رهاند.   


صحيح مسلم، ج 4، ص 107

شناخت عرفه و اعمال شب و روز عرفه
 9ذی الحجه مصادف با روز عرفه است؛ روزی که امام حسین(ع) در صحرای عرفات با مناجاتی زیبا عالم را تحت تاثیر قرار دادند. شب نهم، از شب های پربرکت و شب مناجات با خدای براورنده ی حاجات است؛ و توبه در ان شب پذیرفته و دعا در ان مستجاب است و کسی که ان شب را به عبادت به سر اورد، اجر 170 سال عبادت را دارد.روز نهم، روز عرفه و از اعیاد بزرگ است، گرچه به اسم عید نامیده نشده و روزی است که خدا بندگانش را به عبادت وطاعت خویش دعوت کرده وسفره های جود واحسانش رابرای انان گسترده است.

عرفه روز شناخت خود و خدا
حضرت سیدالشهدا مفصل ترین دعا را در بهترین مکان جهان (در صحرای عرفات) خواندند. مقدمه ی این دعا را هیچ دعایی ندارد و ان هم تشریح بدن انسان است. امام حسین علیه السلام برون و درون انسان را به لحاظ جسمی تشریح می کنند و اگر دعاخوان واقعی این دعا را بخواند، با خواندن ان گره به خالق می خورد و وارد عرصه ی شکر و توبه می شود.
برای مثال، در همین روز عرفه به مردم اعلام کنند که یک مجتهد بزرگ می خواهد یک بحث اخلاقی ارایه کند. اگر تنها همین سخنرانی باشد، سی نفر هم نمی ایند، اما اگر به ان ها بگویید مراسم دعاست، ان وقت است که مردم چند ساعت پیش از شروع مراسم حاضر می شوند و حتی خیابان ها را پر می کنند. این موضوع به این دلیل است که نفس انسان با دعا گره خورده است. در کتاب مفاتیح الجنان برای شب و روز عرفه اعمال و آدابی ذکر شده که عمل به انها می تواند ما را در کسب هرچه بیشتر فیوضات این روز بزرگ یاری کند.
اگر بخواهیم به دید اعتقادات شیعی به ادعیه نگاه بیندازیم و از آیات و روایات  هم برای همین منظور کمک بگیریم، باید گفت که دعاها نور واحد هستند؛ چراکه اولا: همه ی دعاها به انسان ها تعلیم چگونه دعا کردن را می دهند. انسان ها نمی دانند چگونه دعا کنند و نمی دانند از خداوند چه بخواهند، اما صاحبان این دعاها اگاه به شهود و غیب و ظاهر و باطن انسان بودند و می دانستند انسان توان بیان دعایی که او را به نقطه ی قبولی حضرت حق برساند، ندارد. انسان ها گاهی ممکن است دعا کنند، اما چیزی را بخواهند که به مصلحت ان ها نیست یا چیزی را بخواهند که دنیا ظرفیت تحقق ان را ندارد. در بعضی موارد نیز چیزی را مسالت   می کنند که در نهایت امر، نه به نفع خود آن هاست، نه به نفع خانواده و اطرافیان شان. به همین دلیل، باید بگوییم که تمامی ادعیه ی معصومین( علیهم السلام) در این نقطه اشتراک دارند که هدف تمامی شان، تعلیم کیفیت دعا کردن و کیفیت رابطه با پروردگار است.

عرفه امام حسین (علیه السلام)
زمانی که نوبت به حضرت سیدالشهدا رسیده است، ایشان مفصل ترین دعا را در بهترین مکان جهان (در صحرای عرفات) خواندند. مقدمه ی این دعا را هیچ دعایی ندارد و آن هم تشریح بدن انسان است. امام حسین علیه السلام برون و درون انسان را به لحاظ جسمی تشریح می کنند و اگر دعاخوان واقعی این دعا را بخواند، با خواندن ان گره به خالق می خورد و وارد عرصه ی شکر و توبه می شود. دعاخوان با مقدمه ی این دعا درمی یابد که با وجود این همه هزینه از سوی خداوند برای خلق چنین موجودی، چرا این قدر محدود، گنهکار و ظالم از اب درامده ام؟ زمانی که انسان دعا را عمیق بخواند، تغییر عمده در او ایجاد می شود.       
بخشی از این دعا که با (انت الذی) اغاز می شود، به اصلاح اعتقادات انسان می پردازد تا او را به نقطه ی توحید برساند. می خواهد به انسان بگوید که درمان، دنیا و اخرت تو نه در دست پول، نه در دست قدرت، نه در دست داخلی و نه در دست خارجی است و کلیددار عالم تنها یک نفر و ان هم پروردگار است. پروردگار نیز کسی است که اباعبدالله او را با کارهای خود به انسان شناسانده است: تویی که مرا پوشاندی، تویی که مرا سیراب کردی، تویی که مرا سیر کردی، تویی که مرا از تنهایی دراوردی و همین طور تویی که از درون من، مرا به خودت و انبیایت هدایت کردی.


 

 
امتیاز دهی
 
 

خانه | بازگشت |
Guest (PortalGuest)


مجری سایت : شرکت سیگما