نام نویسنده : زينب ثنايي فر

سطح تحصیلی : سطح 3

رشته تحصیلی : فقه و اصول

استاد راهنما : مرضيه اسكندرجوي

تاریخ دفاع : 1400/10/25

چکیده پایان نامه : آموزه¬های دینی ما، برای مجازات مجرمان و جلوگیری از گسترش فساد، قوانینی را بیان کرده است تا وجود و اجرای این قوانین و مجازاتها، باعث بازدارندگی افراد جامعه از ارتکاب جرم شود. اجرای حدود در عصر غیبت یکی از موضوعات پر ماجرا در فقه امامیه است. آنچه مسلم است اجرای حدود در زمان حضور امام(ع) برعهده امام معصوم(ع) نهاده شده است. اما در خصوص این که در عصر غیبت اقامه کننده حدود چه کسی خواهد بود؛ بین فقهای متقدم و متاخر اختلاف نظر وجود دارد. پس از تشکیل جمهوری اسلامی با رهبری ولایت فقیه و تدوین قوانینی با نظارت ولی فقیه، اولین سؤالی که با آن رو به رو می¬شویم؛ درباره¬ی چگونگی اجرا و شخص متصدی اجرای این قوانین، خواهد بود. امام خمینی و جمعی از فقها بر این باورند که با تشکیل جامعه اسلامی، اجرای حدود از وظایف ولی فقیه است. امام خمینی با تبیین نظریه ولایت فقیه و بیان محدوده اختیارات ولی فقیه و ارایه دلایل عقلی و نقلی اجرای حدود را از اختیارات حاکم شرع دانسته¬اند. چراکه عدم اجرای حدود مبغوض شارع است و سبب اختلال نظام و منجر به فساد جامعه اسلامی می¬گردد. ایشان برای تبیین دیدگاهشان به دلایلی از جمله ولایت حسبه استناد کرده¬اند. از طرف دیگر عده ای از فقها از جمله سید احمد خوانساری نیز با بررسی روایات و بیان دلایل عقلی و نقد ادله ارایه شده توسط دیدگاه مقابل، بر این باورند که اجرای حدود در عصر غیبت توسط غیر معصوم، می¬تواند مفاسد زیادی را به دنبال داشته باشد. از این رو باید تصدی اجرای حدود در عصر غیبت بر عهده معصوم(ع) یا جانشین خاص امام معصوم(ع) باشد و تعزیرات را جایگزین اجرای حدود در عصر غیبت می¬دانند. این نوشتار به بیان دیدگاه و ادله امام خمینی به عنوان موافق و بیان دیدگاه و ادله سید احمد خوانساری به عنوان مخالف اجرای حدود در عصر غیبت و همچنین بیان نکات مشترک و متفاوت دو دیدگاه پرداخته است.

واژگان کلیدی : حد، تعزیر، اجرای حدود، ولی فقیه، عصر غیبت