انیس رضاپور
چکیده
اهل سنت معتقدند امام بهره‌ای از آگاهی به غیب ندارد و داشتن باوری مخالف آن را ملازم با شرک و غلو می‌دانند و برخی از آن‌ها فقط برای پیامبر اکرم (ص)، و آن هم در حیطه تبلیغ دین برخورداری از غیب را می‌پذیرند. در آیات بسیاری از قرآن کریم، از غیب سخن به میان آمده است. یکی از صریح‌ترین آیات در این زمینه آیات پایانی سوره جن است. در این آیات خداوند می‌فرمایند «من ارتضی»ای وجود دارد که می‌تواند ظرف دریافت غیب از خداوند باشد. در این پژوهش پس از بررسی واژگان مهم (علم، امام، غیب)، دیدگاه مفسرین برجسته اهل سنت در معتبرترین کتب تفسیری آن‌ها طرح و بررسی و تحلیل شده است. با بررسی بیانات ایشان به وضوح آشکار شد که تفسیری که از این آیات بیان می‌کنند یک لازم بیّن منطقی دارد و آن هم پذیرش امکان برخورداری امام از غیب است. از سوی دیگر چینش منطقی کلام ایشان اثبات‌کننده آن است که امام مصداق قطعی «من ارتضی» در این آیه است. پس چرا علمای اهلسنت از این لازمه آشکار چشم‌پوشی کردند؟! در انتهای پژوهش به تحلیل علل و ریشه‌یابی این انکار پرداخته شده است.
واژگان کلیدی: علم، امام، غیب.