به گزارش روابط عمومی موسسه آموزش عالی حوزوی معصومیه (خواهران)؛ اردوی یک روزه بازدید از موزه عبرت تهران ، روز پنج شنبه 14/12/93 با حضور 40 تن از طلاب موسسه آموزش عالی حوزوی معصومیه (خواهران) برگزار شد.

این اردو با هدف بیعت با آرمان های امام (ره) و شهدا و آشنایی با موزه عبرت ایران برگزار گردید . در این اردوی یک روزه طلاب موسسه آموزش عالی حوزوی معصومیه  قم ؛ ضمن بازدید از موزه عبرت ایران و زیارت حرم حضرت عبدالعظیم حسنی ؛ بر سر مزار پاک چندی از شهدای هشت سال دفاع مقدس در بهشت زهرا حضور یافته و ضمن قرائت فاتحه و تلاوت آیاتی از قرآن کریم ؛ روضه حضرت زهرا سلام الله علیها را بر مزار آن عزیزان بر پا نمودند . آنان  همچنین با حضور در مرقد مطهر امام راحل (ره) با آرمان های آن امام عظیم الشأن تجدید میثاق کردند.

در موزه عبرت جناب آقای احمد شیخی که از زندانیان آن زمان بود به پیشینه این موزه و زمان تاسیس آن اشاره نموده و به بیان سرگذشت شیرزنان و آزادمردانی که در زیر شکنجه رژیم مزودور و سفاک شاهنشاهی به شهادت رسیدند پرداخت .

نام پیشین موزه عبرت در رژیم ستمشاهی «زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری» بود. تاسیس ساختمان آن در سال 1311 به دستور رضاخان، توسط مهندسان آلمانی آغاز شد و در سال 1316 با عنوان «توقیفگاه» افتتاح و شروع به کار کرد.

تا سال 1350 از این مکان به عنوان «زندان موقت یا زندان زنان» استفاده می شد. در 1352 همزمان با اوج گیری مبارزات مردم ایران که توسط چهار سازمان نظامی و انتظامی(ساواک، شهربانی، ارتش و ژاندارمری) به صورت ناهماهنگ و گاهی متعارض سرکوب می شد، به دستور محمدرضا پهلوی و با الگوگیری از سیستم امنیتی انگلیسی، تشکیلات مخوفی با نام «کمیته مشترک ضد خرابکاری» با همکاری ساواک، شهربانی، ارتش و ژاندارمری - و البته این بار با مدیریت واحد و منسجم - تاسیس و محل آن همین ساختمان زندان موقت انتخاب شد.

در زندان کمیته مشترک از همان اول خشن ترین مدیران، بازجویان و شکنجه گران به کار گرفته شدند که مشهور ترین آن ها پرویز ثابتی، محمد علی شعبانی معروف به «حسینی»، بهمن نادر پور معروف به «تهرانی »، منوچهر وظیفه خواه معروف به «دکتر منوچهری»، هوشنگ ازغدی معروف به «منوچهری» و فریدون توانگری معروف به «آرش» بودند .

شکنجه هایی مانند شوک الکتریکی، تخته شلاق، سوزاندن ریش و بدن با الکل وفندک، آویزان کردن از سقف، زدن دستبند قپانی، بستن صلیبی به نرده های حیاط، بستن به آپولو، لگد زدن به شکم، سوزن فرو بردن به زیر ناخن و ناخن کشیدن، تحقیر کردن و... کار روزانه و عادی شکنجه گران در این مکان بود. تاریخ این زندان از یک سو نهایت درندگی و سقوط از مرحله انسانیت به حیوانیت را به تماشا می گذارد و از سوی دیگر اوج مظلومیت، نستوهی، شجاعت، استواری و مقاومت متهمان را روایت می کند.

ساختمان این زندان از طراحی پیچیده و شگفت انگیزی برخوردار است. این بنا دارای چندین لایه حفاظتی بوده که زندانی نتواند از آن فرار کند. ستون های ساختمان از اسکلت فلزی و بدنه آن از سیمان ساروج است و لذا فضای داخلی زندان در زمستان ها، بسیار سرد و در تابستان ها، خیلی گرم است و فاقد هر گونه وسیله گرمایشی و سرمایشی بود. در ضمن هیچ صدایی از آن به بیرون منعکس نمی شود.

نکته قابل توجه و تأمل در این موزه که ما را به فکر فرو برد ؛ تابلویآویخته شده بر دیوار موزه بود؛ " آزادی رایگان نیست"!
و شاید بهترین جمله در وصف این موزه این است که بگوییم باید از «موزه عبرت»، عبرت بگیریم.