چکیده
عبودیت به معنای خضوع قلبی دربرابر خداوند یکتا یکی از مباحث عرفان اسلامی در حوزه نظری و عملی است که ریشه در فطرت دارد.موضوع عبودیت اگرچه مورد توجه همه ادیان اعم از الهی (مسیحیت، یهودیت و اسلام) و غیر الهی (بودیسم، هندویسم و ...) بوده است و به اشکال گوناگون ظهور و تجلّی یافته، اما مانند دیگر مفاهیم ارزشی و فطری و دینی محل چالش میان صاحب نظران بوده است. آنان تعاریف متفاوتی از عبودیت و منشأ آن و راه رسیدن به آن ارائه نموده اند که به ثواب نزدیکتر و برخی دیگر به حکم عقل و نقل مردود است.در این تحقیق برآن شدیم تا موضوع عبودیت و ابعاد آن را در مکتب اسلام و از منظر عارف کامل و مفسر بزرگ قرآن، علامه سید محمد حسین طباطبایی (ره) با محوریت تفسیر المیزان و دیگر آثار مکتوب وی مورد کاوش قرار دهیم و تعریف صحیح و مبتنی بر عقل و نقل ارائه نماییم. و با تبیین و اثبات آن، راه روشنی در برابر سالکان کوی دوست در عرفان اسلامی قرار دهیم.تحقیق پیش رو سعی دارد ضمن تبیین مفهوم عبودیت و دیگر واژگان مرتبط با آن از منظر لغت شناسان و صاحب نظران و خصوصا علامه طباطبایی به منشأ عبودیت و راه های رسیدن به آن و موانع دستیابی به آن از منظر این مفسر بزرگ و به روش توصیفی بپردازد. در این تحقیق به این نتیجه خواهیم رسید که تنها منبع مطمئن و قابل اعتماد در شناخت عبودیت و مباحث مربوط به آن، قرآن و روایات رسیده از اهل بیت علیهم السلام است.
واژگان کلیدی:
عبودیت، عبادت، بندگی، پرستش، فطرت، حکمت، علامه طباطبایی.